ΠΑΡΑΛΟΓΗ

Δεν βρέχει πια όπως παλιά.
Οι δρόμοι δεν μουσκεύουν όπως πρώτα.
Στα υπόστεγα κοιτούνε τα πουλιά
ανήσυχα την αλλαγή στου άνθρωπου τη ρότα.

Μιλάμε και βουρκώνουμε συχνά
μην ξέροντας κι οι ίδιοι την αλήθεια.
Έχουμε όνειρα και βλέμματα αχνά,
τα βήματά μας παν από συνήθεια.

Πουλάκι, που ξεδιψάς απ' τη βροχή,
πες μας, τι λάθος βάζουμε σημάδι;
Γιατί δεν ξεδιψάει η ψυχή,
μα τρέμει συγχρόνως και τον Άδη;

- Εγώ που 'μαι πουλί και κελαηδώ,
  εγώ που 'μαι πουλί και λέω,
  όσο κι αν θλίβομαι εδώ,
  βλέπω τον κόσμο ωραίο.


Άκουσες, Κωνσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;

- Πουλάκια είναι, κι ας κελαηδούν,
  πουλάκια είναι, κι ας λένε...