Πες κάτι

Τι να πεις
όταν το τίποτα
υμνείται τόσο ωραία
από τόσους
κι εσύ δεν ξέρεις 
αν πρέπει να τους συνετίσεις
ή αν οφείλεις να υποκλιθείς
στην ομορφιά της τέφρας.

ΠΑΡΑΛΟΓΗ

Δεν βρέχει πια όπως παλιά.
Οι δρόμοι δεν μουσκεύουν όπως πρώτα.
Στα υπόστεγα κοιτούνε τα πουλιά
ανήσυχα την αλλαγή στου άνθρωπου τη ρότα.

Μιλάμε και βουρκώνουμε συχνά
μην ξέροντας κι οι ίδιοι την αλήθεια.
Έχουμε όνειρα και βλέμματα αχνά,
τα βήματά μας παν από συνήθεια.

Πουλάκι, που ξεδιψάς απ' τη βροχή,
πες μας, τι λάθος βάζουμε σημάδι;
Γιατί δεν ξεδιψάει η ψυχή,
μα τρέμει συγχρόνως και τον Άδη;

- Εγώ που 'μαι πουλί και κελαηδώ,
  εγώ που 'μαι πουλί και λέω,
  όσο κι αν θλίβομαι εδώ,
  βλέπω τον κόσμο ωραίο.


Άκουσες, Κωνσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;

- Πουλάκια είναι, κι ας κελαηδούν,
  πουλάκια είναι, κι ας λένε... 

Η επιστροφή και το παράθυρο

Πώς γίνεται να ζούμε έτσι;
Δεν είναι ότι θα μας μουτζώσει ο Θεός
Θα μας μουτζώσει και ο Σίσυφος
Χωρίς τίποτα να πιάνει ύψος
Χωρίς καμιά συντριβή
Αναζητώντας εναγωνίως
προορισμούς για το βάρος μας
Θαρρούμε πως είναι σωστό πάντα
να ταξιδεύουμε αλέ ρετούρ

Το πρόβλημα είναι πως τα παιδάκια μεγάλωσαν
Δε λέω, είδαν τους γονείς τους
να ταξιδεύουν μέσα στο ψεύδος
κοιτάζοντας απ' το παράθυρο την αλήθεια.
Αλλά για το δικό τους ταξίδι χρειάζεται να αντιληφθούν δύο πράγματα:
η αλήθεια δε φαίνεται από το παράθυρο
η έξοδος από το ψέμα δεν πρέπει να έχει επιστροφή.