Όταν ξυπνήσαμε

Τρέχαμε
μες στη βροχή
τρέχαμε πολύ γρήγορα
η καρδιά στα πόδια
τα πόδια στη λάσπη
      –σιγά, θα πατήσουμε την καρδιά–
η λάσπη στην καρδιά
τρέχαμε πιο γρήγορα
φοβόμασταν
και τρέχαμε
      –ξεχάσαμε πίσω την καρδιά–
δεν είχαμε χρόνο
τρέχαμε
χωρίς καρδιά
και χωρίς πόδια

Όταν ξυπνήσαμε
είδαμε δίπλα στο κρεβάτι μας
δεκάδες όνειρα
διαμελισμένα

Και λάσπη

Μετά τα πλατωνικά

Παίζω με τη σκιά μου 
ή παίζω με τον ήλιο;
Δεν έχω καταλάβει.

Ποιο είναι το χειρότερο;

ΟΣΟ ΘΑ ΠΕΡΠΑΤΩ

Όσο θα περπατώ ξέρω ότι το φεγγάρι θα απομακρύνεται
κι ο Ιούνης θα περνά κάνοντας τα γιασεμιά να εξαφανίζονται.

Όσο θα περπατώ ξέρω ότι τα δέντρα θα θυμούνται
ενώ εγώ θα λυπάμαι· οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου άλλωστε
είναι κορμοί που κόπηκαν στη μέση.

Όσο θα περπατώ ξέρω ότι το τραγούδι θα επιμένει 
και η θάλασσα θα βουρκώνει προκαλώντας
στα σπλάχνα μου κύματα.


Όσο θα περπατώ ξέρω ότι θα αγαπώ τόσο όσο φοβάμαι.