Το αμύγδαλο του κόσμου

Σου έφερα το αμύγδαλο του κόσμου
μέσα στο χειμώνα.
Δεν το περίμενες.
Δεν είχες συνηθίσει σε τέτοια δώρα, είπες.
Σε τιμούσαν, είπες.
Μετά είπες ότι
θα αργούσες να το βρεις το αμύγδαλο,
γιατί έπρεπε να κόψεις πρώτα
μερικά φύλλα.
Λογικό, είπα μέσα μου.
Το αμύγδαλο του κόσμου είναι βαθιά κρυμμένο
και δεν πρόκειται να το βρεις
παρεχτός αν κοιμηθείς μισός έξω απ’ τον ύπνο.
Οι μέρες αυτές είχαν μόνο
δύο χρώματα: άσπρο και μαύρο.
Δεν μπορείς να φανταστείς
πόσο σε λάτρευα όταν σε έβλεπα να κοιμάσαι.
Ήταν τόσο συναρπαστικό
να προσπαθώ να μαντέψω
αν κοιμάσαι μισός έξω απ’ τον ύπνο∙
να προσπαθώ να καταλάβω
αν το βρήκες τελικά το αμύγδαλο.
Μεσολάβησαν και τόσα ασπρόμαυρα καρέ
από τον χειμώνα μέχρι το καλοκαίρι,
που φοβήθηκα μήπως στο μεταξύ
το αμύγδαλο είχε λησμονηθεί.
Τελικά με θλίψη διαπίστωσα
πως το αμύγδαλο
σού είχε σταθεί στο λαιμό
και σ’ έπνιγε.

*[Ένα ποίημα που γράφτηκε το Δεκέμβρη του 2014 βρήκε μία θέση στη συλλογή ποιημάτων της "ποίησης γυμνής", μία συλλογή για την οποία είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι και συγκινημένοι όσοι συμμετείχαμε σ' αυτή. Η παρουσίασή της έγινε χτες, 19.10.2016, στο φουαγιέ του εξώστη του Βασιλικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης, στη διάρκεια της οποίας διαβάστηκε και το παραπάνω ποίημα από τον ποιητή Άγγελο Ευθυμιάδη. Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο -το οποίο δύσκολα θα βλέπαμε χωρίς τη βοήθεια του Τέλλου Φίλη και του εκδότη Γιάννη Κιντάπογλου- μπορεί κανείς να βρει εδώ. ]